Horeca VS Burnout
"Hand in hand lagen we in bed. Hij met zijn rug gedraaid naar mij terwijl ik staarde naar het plafond. Ik hoorde hem luid ademen en kreunende geluidjes maken. Zachtjes kneep ik in zijn hand om hem, in zijn nachtmerrie, onbewust duidelijk te maken dat ik er was."
Ik overpeinsde de afgelopen dagen. Vier dagen was ik nu zonder de Alprazolam (benzo's). De ene nacht ging het beter dan de andere. Vannacht had ik hoofdpijn, een brandende hoofdpijn. Drukkend. Ik was moe. Het belooft een zware week te worden, dacht ik.
Ach, schei toch uit. Zwaar... Wat is zwaar? 40 uur? Kom op, een lachertje!
Maar dat is het niet voor mij, wist ik diep vanbinnen. Het is sjouwen en trekken, mezelf dwingen om 's morgens te eten en te slikken. Pillen binnen en gaan. Klinkt vast een beetje raar maar zo is het wel.
Eenmaal binnengekomen op mijn job de knop omschakelen. Lief, aandachtig en begripvol zijn. De psycholoog, klusjesvrouw, verkoopster en kelner uithangen tegelijkertijd.
Onderschat de job niet. Horeca is knallen. Witte kassa, zwarte kassa of roze kassa, my ass. Het blijft en zal altijd een knal-job blijven (als je tenminste in een goed draaiende keet terecht komt, anders ben je de pineut..)
Alle functies tegelijkertijd vervullen. Switchen tussen lopen en denken, constant. Uitdagend kun je het op z'n minst noemen met de antidepressiva die ik neem. Na een paar uur ben ik dan ook compleet op. Anders op dan vroeger, dat wel.
Zou ik misschien mijn eigen grenzen aan het onderzoeken zijn? Tegen de muur van vermoeidheid aanbotsen en er deze keer ook naar handelen? Wie weet..!
Ik draai me om en probeer niet meer te denken. Niet meer te twijfelen of piekeren. Wat een opgave..
Aan de deur hoor ik nu ook het tweede varkentje (huiskater Puck) in comateuze toestand knorren.
Man.. They will never change.