Paniek op de spoed
"Nog even.. Komaan Deborah nog even.. Nog een paar haltes en je kan afstappen. Niet overgeven in de bus. Fuck wat is het hier warm. Volgens mij ga ik dood. Zie je wel.. Mijn hart gaat steeds sneller, ik krijg zo dadelijk een hartaanval."
Ik werd vandaag verwacht in het ziekenhuis.
Voor rara raad eens wat? Wéér een scan.
Deze keer waren mijn krakende kaken aan de beurt. Nog voor ik er was voelde ik me thuis al misselijk worden. "Stel je niet aan!" zei ik tegen mezelf. Ik stapte de bus op en ging in het midden zitten. Nog voor we de volgende halte hadden bereikt voelde ik me onwel worden. Ik begon te zweten, diep in-en uit te ademen en probeerde mijn braakreflex te onderdrukken. Een paar haltes voor we mijn eindhalte bereikt hadden lag ik tegen mijn knieën gedrukt aan te puffen.
Mensen staarden, maar dat interesseerde me niets. Ik moest en zou tot bij het ziekenhuis geraken al was dat het laatste wat ik kon doen. Dubbel geplooid sleepte ik me naar de deur en stapte uit. Ik keek om me heen en zocht met scannende ogen een vuilbak in een straal van 2 meter. Niets.. Wel zag ik een paadje door het Harmoniepark. Als ik dan ging overgeven, liefst daar. Ik hurkte neer op het gras en wachtte. Het kwam niet.
Verdomme! Kan ik dan helemaal niks?
Ik sleepte mezelf verder naar het AZ Monica waar zes patiënten voor mij keurig met hun nummertje zaten te wachten tot ze aan de beurt waren. Ik voelde dat ik niet zo lang kon wachten. Ik stond op en sloot me achter twee mensen aan die aan de balie zelf stonden voor aanmelding.
Waarom het gebeurde weet ik nog altijd niet, dat het niet klopt weet ik wel..
Voor ik het goed en wel besefte stond ik niet meer recht, maar hing ik over de dame haar desk van de balie. De druppels zweet liepen op haar desk en ik had mijn hoofd neergelegd. Mijn beide armen hingen slap rond haar computer heen. Het enige wat ik nog kon uitbrengen met halfopen mond was dat het niet goed ging waarop zij wegrende.
Nog geen minuut later duwde een verpleger me in een rolstoel en reed me naar de afdeling Spoedgevallen. "Lieverd waarom ben je zo aan het huilen?" vroeg hij. "Ik weet het niet. Echt niet, sorry", stamelde ik.
Wat was hij lief, bedacht ik mezelf. Ik lag in een witte ruimte met een afgesloten gordijn voor me. Op de achtergrond hoorde ik geruststellende bliepjes.
Ik was veilig hier.
En opeens besefte ik dat het een heftige paniekaanval was. Het zweten, de prikkelingen in mijn gezicht, het misselijk worden, de pijn etc.
De antidepressiva blokkeerde dat dus nog altijd niet volledig. De vraag die ik me dus beter kan gaan stellen is:
Waar ben ik zo bang voor? Wat triggert die angst telkens?
P.S.: Ik geloof dat ik wel kan stellen dat ik er nog lang niet ben.