In plaats van rond de berg te wandelen, moet ik een donker paadje ertussen volgen.
- Deborah Seymus
- 13 apr 2016
- 3 minuten om te lezen
Ergens tussen crash twee en crash drie kwam ik op één van mijn diepste punten een heel lief, wijs meisje tegen. Ze nam mijn hand vast, leidde me richting Mr. Fear en zei me dit:
"Ben niet bang van hem. Stop met wegrennen van hem, het heeft geen nut. Hij zal je terug weten te vinden en je opzoeken. De enige manier hoe je hem kan verslaan is door je over te geven aan hem. Leer hem omarmen en beschouw hem als je alarmklok. Als hij aan de bel hangt weet je hoe laat 't is en moet je het terug trager aan doen. Zodra jij hem laat zien dat jij hem kan controleren zal hij zich gedeisd houden. Hij zal de rest van je leven proberen je te storen maar jij moet alleen maar één ding onthouden: JIJ BENT STERKER!"
Ik zit op week drie van de antidepressiva en heb zowaar goede dagen terug. Waar ik eerst elke morgen wakker werd en de eerste 2 à 3 uur niet uit bed kon komen door de angst lukt het me nu soms binnen het halfuur. Ik kan terug ontbijten! De mist is nu een warrelhoop van gedachten die ergens ver weg op een hoop liggen en ik wandel er rustig door, niet goed wetend wat er mee te doen. En dat geeft best een fijn gevoel.
Mijn leven is een complete puinhoop op het moment en voor 't eerst interesseert het me maar matig.
Ik ontvang geen loon meer sinds ik niet meer kan werken. Naar school gaan lukt me al helemaal niet. Er zijn elke maand heel wat rekeningen te betalen en normaal gezien doet de gedachte me daar alleen al aan doen flippen. En nu zit ik met een thee achter mijn laptop te bedenken dat ik eigenlijk geen idee heb wat ik er over moet denken of er mee moet doen.
Eén ding weet ik zeker: doen is niet voor nu. Doen is voor later.
Ik ben ondertussen ook even richting een ver-weg-dorp getrokken. Nieuw-Heeten heette het. Haha. Sorry, flauw mopje. Ik en mams waren zowat de enigen op het bungalowpark, hadden een zwembad voor onszelf en amuseerden ons rot met zo goedkoop en zoveel mogelijk te kopen in Deventer. Ik heb gelachen, veel gewandeld, in de zon gezeten, honderduit gepraat en vooral: genoten.
Ik heb terug genoten!
Groooooote mijlpaal! De Alprazolam hadden we even verdubbeld zodat ik zeker weten in slaap viel. Volgende week ga ik starten met afbouwen gezien ik op 2 maanden bijna zit en dat spul maar 2 weken gebruikt mag worden. Als ik trouwens "we" en "medicatie" samen gebruik bedoel ik, ik en Serena mijn dokter. Ik noem haar graag bij haar voornaam omdat ik haar heel graag mag. Ze kent me ondertussen een tijd en weet niet alleen de juiste dingen te zeggen maar ook te doen. Ik ben haar verschrikkelijk dankbaar en draag haar een warm hart toe.
Serena heeft me deze week toevertrouwd dat als ik het zo blijf doen ik niet opgenomen word!
Ik mag zelfs een week consult overslaan. Gekker dan dit wordt het niet hoor! Wel wil ze me eerst eens negen maanden aan de antidepressiva zien en daarna pas afbouwen. Ik snap 't wel geloof ik. Na vijf maanden afketsen en een aantal crashes wil ze geen risico meer nemen.
En dat vind ik prima op 't moment.
Comments