Kleine en grote eye-openers

Nadat ik jullie de vorige kreeg schreef dat ik eindelijk weer een paar goede dagen had volgden gelijk daarop weer wat slechte. Ik kon weer niet eten, zag het klein beetje reserve dat ik opgebouwd had dalen en liet me weer meesleuren in depressieve gedachten. Omdat ik weet dat je met beelden soms meer kan zeggen, dat zag er als volgt uit:

Ik had me verheugd op het weekend, om mijn lief nog eens te zien. Ook al is het met een paar uurtjes dat we het moeten doen tegenwoordig. 5 uur kostte het me afgelopen zaterdag om mezelf ervan te overtuigen dat ik het aandurfde om de bus op te stappen.

De eerste rit van Vosselaar-Antwerpen ging vrij goed. Maar de rit naar 't Eilandje verliep iets minder vlot. Ik panikeerde en verstijfde van angst, werd paranoia en overtuigde mezelf ervan dat de busreiziger die naast me stond een bom onder zijn "bomberjacket" droeg.

Als gevolg begon ik me vrij raar te gedragen (ticks, grote ogen, schichtig kijken, mompelen,...). Mensen begonnen me aan te staren en ik stapte met het schaamrood op de wangen een halte te laat af.

Terwijl ik naar het appartement wandelde realiseerde ik me ineens dat dit het was. Dit is een burnout. Vanaf het moment dat je je iets beter voelt denk je gelijk weer dingen te kunnen, en vanaf je daar aan begint zak je gelijk terug. Het is een constante curve die op en neer gaat. In het begin gaat hij voornamelijk veel naar beneden. Je hebt meer slechte dagen dan goede dagen. En heel langzaam aan zal je merken dat er steeds meer goede dagen voorkomen. Ik ben daar voorlopig nog niet, dat besef ik heel goed wanneer ik weer inzak.

Het is dan ook heel moeilijk om uit te leggen aan mijn omgeving waarom het de ene dag wel lukt en de andere dag niet. Waarom ik de ene dag honderduit praat en lach en op andere dagen een triestig plantje ben. Want mensen blijven mensen.

Eerst en vooral valt er fysiek niet veel aan mij te zien, buiten mijn extreem lage gewicht en ticks.

Ten tweede schept 'het systeem dat ons aanleert van te blijven doorgaan' een verwachtingspatroon naar je omgeving toe dat iedereen dat hoort te doen. Dus als ik een betere dag heb ben ik genezen, toch?

Was het maar waar.. Alhoewel.. Ik weet niet of dat de beste oplossing is. Begrijp me niet verkeerd, een burnout is gewoon ronduit zwaar klote.

Maar een burnout houdt ook in dat je je leven op stil moet zetten. Het is een project, een levensfase. Met vallen en opstaan word je naar de weg geleidt die eigenlijk bedoeld is voor jou. De weg die je niet kon zien door afleidingen zoals druk, verwachtingen, financiën, gewoontes enzovoort. De weg die jou diep vanbinnen gelukkig maakt.

En die is veel moeilijker te vinden dan een vooruit gestippeld paadje te volgen. Want je botst tegen veel muren van onbegrip. Mensen snappen niet waarom ineens alles anders gaat lopen, want het was toch goed zo? Het liep toch?

Wanneer je een burnout accepteert laat je eigenlijk beetje bij beetje het schild dat je zorgvuldig rondom jou hebt gebouwd afbrokkelen. Het schild dat alles op- en vasthield. De verwachtingen waar je aan moet voldoen, de constante onrust dat het piekeren met zich meebrengt. Je laat je lichaam toe om het zich moe te voelen en je accepteert je zwarte dagen. Je accepteert dat je voor een langere tijd niet oké bent en dat een week rust geen oplossing zal bieden.

Je stopt met vechten en accepteert. Ik denk dat ik sinds een paar dagen eindelijk heb geaccepteerd.

#losingweight #burnout #depressie #medication #sertraline #depression #pills #alprazolam #antidpressiva