Het medaillon van hoofd en hart.

Ik keer de medaillon om. Het wit glinstert in de kleine stralen zonlicht die door de halfopen rolgordijnen naar binnen komen. Op de achtergrond hoor ik de seconden wegtikken. Ik keer hem nog eens om. Het zwart steekt nog harder af dan anders. Een steek van gemis raakt mijn hart. Ik overloop nogmaals mijn keuzes. Vandaag ben ik geneigd om voor het zwarte te kiezen. Mijn donkere kant protesteert even. Laat mijn hoofd aan het woord, en probeert te redeneren.

Snel kleed ik me om, verzorg mezelf van make-up en ga op pad. Doelloos loop ik rond. Hier en daar vang ik conversaties op en maak ik er een deel van uit. Tot de secondes van de klok me er weer op wijzen dat het tijd is om te gaan. Tijd om naar het volgende gesprek te gaan. Tijd voor het volgende gevoel. Langzaamaan ga ik van zwart naar grijs. De gesprekken worden luchtiger. Ik krijg zowaar een glimlach op mijn gezicht geforceerd en lijk aandachtig te luisteren voor mijn gesprekspersoon. Waar ik aan denk vraagt hij me.

Aan alles en niets. Aan zwart en wit. Aan mijn hoofd en mijn hart. Aan de tijd, die altijd raad brengt maar het nu nog niet wil doen. Aan keuzes, die alles bepalend kunnen zijn.

"Ach zo." antwoordt hij me. En ik denk: "Ja..zo.."

#burnout #depression