There I go again. Two steps forward and one big step back.
"Ik open mijn ogen. Het is nog vroeg. Ik voel mijn maag omdraaien terwijl ik reik naar mijn gsm. 7 u 's morgens. Kom op Deborah, nog even doorslapen zeg ik tegen mezelf. Ik leg mijn gsm weg en draai me terug om. Ik voel dat ik honger heb maar geen trek om te eten. Ineens besef ik het. Verdomme, hij is weer terug. De angst. Die me afhankelijk laat voelen als een baby. De angst die me het liefst van allemaal de hele dag depressief in bed wil houden. Hoe is dit mogelijk? Ik heb alles toch gedaan zoals het hoorde? Ik heb goed gegeten de afgelopen tijd. Het huis is proper, in de mate van het mogelijke. Ik heb terug een job en mijn studie kan extreem traag verder gezet worden. Ik snap het niet. Wat doe ik verkeerd?"
En exact daar, op dat punt, heb ik mezelf. Ik heb weer van alles vastgelegd. Mijn agenda is weer ingepland. Ook al is het niets ten opzichte van het ritme van vroeger toch blijkt dat het weer te veel is. Weer een gigantische teleurstelling. Want "ik had het deze keer echt onder controle".
Gisterenavond heb ik een lezing van Willemijn Van Dommelen over burnout mogen bijwonen. Het was tegelijkertijd ook een héél speciale editie. Willemijn bestaat met haar bedrijf Pink Rebel exact één jaar sinds gisterenavond. En dat werd gevierd, met bubbels en heerlijke hapjes #madebydekleinezavel.
Na een kennismakingsmoment werd het selecte groepje van "burners, coaches en aanhang" uitgenodigd door haar om plaats te nemen. Ze vroeg hierbij om van voor naar achter te beginnen. "Want anders gaat iedereen achteraan zitten" zei ze. Grappig, dacht ik. Ik weet namelijk dat wanneer mensen in een onbekende groep terecht komen inderdaad die neiging hebben. Het lijkt veiliger en je hebt het idee dat je minder snel de aandacht zal trekken. Sinds de dag dat ik dat weet ben ik altijd vooraan gaan zitten. Dus dat deed ik gisterenavond dan ook als eerste.
Ik koos er bewust voor om de stoel in het midden te nemen van de eerste rij van drie aan de linkerkant. Zo stel ik mezelf open voor contact. Naast mij aan de linkerkant neemt de vrouw plaats met wie ik al eerder heb gesproken. Ze worstelt op dit moment met burnout en ik kon de onmacht in haar ogen lezen. Ze kwam naar hier om gelijkgestemde zielen te ontmoeten en hoop te halen. Net zoals we dat allemaal deden.
Met we bedoel ik de "burners". Want, lieve omgeving van vrienden en familie, hoe fantastisch jullie ook allemaal voor ons zijn... Er rest ons altijd een klein knagend gevoel. Een gevoel van onbegrip, mis-interpretatie of frustratie. Dingen die we jullie niet kunnen uitleggen maar wel aan elkaar. Zoals hippies, nerds en rockers zijn ook wij een subcultuur. Alleen het enige grote verschil is: wij kiezen hier niet voor!
Terug naar mijn stoel. Willemijn opent met een welkomstwoord, een korte uitleg over de agenda van vanavond en vraagt ons dan om onze hand op ons hart te leggen. "Luister naar je hart. Terwijl je dit doet adem je diep in door je neus en rustig terug uit langs je mond." Ergens denkt een stemmetje vanbinnen in mij nog altijd dat het bullshit is. Alleen weet ik ondertussen dat het effectief werkt. Zodra je je lichaam onder controle krijgt schep je een mogelijkheid om hetzelfde voor je hoofd te kunnen doen.
De belangrijkste reden om deze oefening te doen is dat je leert luisteren naar je hart. Net zoals je hersenen neuronen bevatten, bevat je hart deze ook. Willemijn legt ons uit dat je hart dus wel de juiste keuzes kan maken en het oeroude "handelen naar wat je hoofd zegt" niet altijd de juiste beslissing is. "Aha!", denk ik. Dat wist ik nog niet.
Tijdens de avond heb ik dit moment vaker. Binnenkort wanneer ik de inzichten heb verwerkt vertel ik daar meer over. Het einde van de lezing wordt intens afgesloten en gevierd met taart, pink champagne en kletssigaretjes (voor de niet-rokers: de gezellige doch diepe gesprekken die rokers met elkaar buiten voeren).
Ik geef iedereen een kus, zwaai nog even en wandel de koele avondlucht in. Ik verfoei mijn verdomde hakken en glimlach er tegelijkertijd bij. Wat een prachtige avond, wat een lessen.
Ik besef 't ineens:
"Yes! Het was zo'n avond. Zo puur en mooi, dat zelfs ik ze nog niet kan verwoorden."
P.S.: Next upcoming: interview met deze powervrouw (maar eerst even relaxen, snapje..)