Thee en sigaretten om halfvijf 's morgens.
Het is halfvijf 's morgens en ik staar voor me uit.
Ik knipper wat tranen weg van vermoeidheid en onderdruk een geeuw. Naast me ligt een half opgerookt sigarettenpakje en een mok kamillethee, die ik klem tussen mijn heup en de leuning van de zetel. Ik ben moe, maar kan de slaap niet vatten.
Tegenwoordig teer ik op een klein kwartje Alprazolam (slaapmedicatie) en natuurlijke pillen van één of andere druiventros. Soms werkt het, vannacht niet. Ik tob en kijk rond me heen. Is dit het?
"Is dit mijn genezingsproces?", vraag ik me af. Ik ben ondertussen terug begonnen met werken. Weinig keus, centjes waren op. Voor een horecamens heb ik best nog een oké contract kunnen regelen. Voornamelijk daguren, uiteraard weekendwerk. Hard werken met bijna alleen maar mannelijke collega's. My kind of job dus. Althans.. dat was het vroeger. En nu dan? Is dit ook wat ik nu wil? Een stemmetje vanbinnen geeft me het antwoord al, ook al wil ik er niet aan toegeven.
Verdomme, had ik maar een diploma. Ik heb het al vaker gezegd: ook al ben je ergens heel erg goed in, dat betekent niet dat je 't automatisch ook moet blijven doen.
Knopen doorhakken, ik moet vooruit. Maar het wil maar niet lukken de laatste tijd. Ik blijf wat versuft hangen. Ergens tussen een aanhoudende droom en de realiteit. Ik merk dat de antidepressiva mijn weerspiegeling op de echte wereld beïnvloedt.
Soms ben ik er even niet. Zoals een "snap out of the world". Ik hoor en zie even niets en ben ergens anders. Waar? Daar ben ik nog niet over uit. Het is altijd heel vaag. Een soort van out-of-space-gevoel zonder high te zijn. Conversaties lopen soms stroef en ik hoor niet altijd wat iemand zegt. Irritant zou je denken.. Eerlijk gezegd beken ik met het schaamrood op de wangen dat ik het best aangenaam vind. 100 % actief luisteren is zo enorm vermoeiend soms.
De antidepressiva blokkeert veel, merk ik. Emoties ervaar ik anders. Lichter. Zowel goede als slechte. Ik irriteer me minder snel en sluit me vaak af voor de wereld. Ik hecht sinds kort veel belang aan me-time. Waar ik vroeger zo'n financiële controlefreak was kan me dat steeds minder bommen.
Het piekeren is er nog maar niet zo angstaanjagend. Ik adem in en uit en relativeer. Het geluid van de koelkast zoemt zachtjes op de achtergrond en walst mee met de stilte van de nacht. Geen enkel ander geluid neem ik waar.
Ik verplaats mijn thee en bestudeer mijn kat die aan zijn zesde dutje begint. Wat een leven. "Wil je ruilen?", fluister ik hem toe. Geen antwoord, die is al in dromenland. Gelukzak.
Nog geen vijf minuten later trippelt hij naar boven en probeert een haarbal uit te kotsen.
Toch maar niet ruilen denk ik dan.