top of page

Alcohol en antidepressiva, een dodelijke combinatie.


"Biertje Deborah? Nee doe mij maar water.."

Dat is hoe mijn avond begon gisteren. 4 mannen, bier en een aanstormende voetbalmatch. We besloten om de match op Park Spoor Noord te gaan volgen. Vijf minuten later had ik mijn eerste pintje in handen. Smaakte naar shit. Deed me niets. Voetbalmatch inclusief after-match waarin de mannen zich tegoed deden aan bier drinken en brullen had ik er twee gedronken.

Twee biertjes. Niets aan de hand. Gezien de uitkomst van de match moest het verdriet verdronken worden en huppelde ik achter het (ondertussen) olijke drietal aan. Voor Café d'Anvers was het nog te vroeg dus we besloten een cocktail te gaan drinken in Café au lait.

Mojito it was. Een stuk gevaarlijker. Een drankje en een kwartier later stonden we buiten. Klaar om de voetjes los te schudden. Ik herinner me dat ik me een klein beetje aangeschoten voelde, en dat ik mezelf toesprak in gedachten dat ik voorlopig even niets meer mocht drinken.

Exact een uur later stond ik aan de rum(?)-cola. En vanaf toen maakte het geloof ik niet meer zoveel uit wat er in mijn glas zat. Ik merkte dat mijn hoofd het moeilijk had om te dealen met het feit dat het dronken aan het worden was. Af en toe viel mijn zicht/gehoor weg. Ik voelde me zweverig, maar niet op de manier hoe ik het vroeger ervoer. Het was anders, gecontroleerder. Toch raakte ik in paniek en voelde me benauwd tussen de hoeveelheid mensen die nu dicht op elkaar gedrukt stonden. Ik voelde mijn ogen schichtig heen en weer flitsen en besloot om even aan de kant te gaan staan.

Ik begon uitdagender te dansen en deed mijn ogen dicht. Genoot van de muziek. Toen ik ze open deed draaide ik even weg. Ik twijfelde even om een water te gaan halen. "Ach schei toch uit", zei het duiveltje in mijn hoofd. Een slokje rum-cola zal ook wel goed zijn. De grote blazer sprong aan, ik gooide mijn haar naar achter en bewoog mee op het ritme van de muziek. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat één van de mannen zich tegoed deed aan het vrouwelijk schoon en zijn tong naar binnen wurmde. Een glimlach tekende zich op mijn gezicht en een high-five werd in ons groepje gedeeld.

Flink wat glazen later verlieten we de tent en walsten we naar huis. En op dat moment maakte ik de foute keuze. Het was goed geweest zo, maar toch moest ik nog een fles wijn gaan halen in de nachtwinkel. Ik goot nog 2-3 (?) glazen uit en bleef babbelen. Het was 6 uur 's morgens ondertussen. Ik moest nog naar huis, mijn lief was al lang gaan slapen en had geen idee wat ik aan het uitvreten was. Ik liep naar huis met een gemengd gevoel van voldoening en schuld. Niet ten opzichte van mijn lief of mijn maten, maar ten opzichte van mezelf.

Er was duidelijk gesteld bij het starten van mijn medicatie dat het geen optie was om dronken te worden. Waarom? Dat is tot nu toe nog niet echt duidelijk. Wel voel ik me zwaar depressief vandaag en heb ik zin om alleen maar te huilen. Zelfs mijn werk heb ik laten stikken. Ik heb mijn research gedaan, maar verder dan een toonaangevend verband van verslaving tussen het gebruik van antidepressiva en alcohol kom ik niet.

Ik ben er van overtuigd dat er op dat vlak nog te weinig onderzoek/resultaten duidelijk zijn. Gezien alcohol bij zowat elke sociale gelegenheid komt kijken en een groot percentage van onze bevolking dagelijks minstens een glas drinkt lijkt het me duidelijk dat hier verandering in moet komen.

Waarom? Omdat er in 2015 zo'n 314 miljoen dagdosissen antidepressiva over de toonbank zijn gegaan. Van de ruim 11 miljoen inwoners die ons land telt gebruiken meer dan één miljoen mensen antidepressiva. Een doosje van dat spul waar je het drie maanden mee redt kost je rond de 5 euro. Een uur psychotherapie kost je tussen de 55-60 euro. Snap je het probleem?

Just saying...

LIFE GOALS

#1 

Gaining weight.

 

#2

Enjoy life, work and finish my study.

 

#3

Being able to travel and have no fears.

bottom of page